Wat een heerlijke toch wel vermoeiende dag maar zoveel positiviteit Menges voetbaltoernooi.

 Ja hoor gisteren was het zover : Het Mengestoernooi , 8 juni had ik niet verwacht dat ik er bij zou zijn. Natuurlijk gaat dat toernooi gewoon door maar ik verkoop daar al jaren de muntjes en vind het zo gezellig en het geeft me zoveel positieve energie. Tegen de organisatie gezegd dat ik kwam maar als het niet ging zou ik naar huis gaan. Wel wat eisen gesteld hahaha lage tafel goede stoel zodat ik het wel vol zou kunnen houden. Om 10 uur was ik op het sportpark en er ging zo'n heerlijk gevoel door me heen, ik was er en zou wel afwachten hoelang ik het vol ging houden. Thuis had ik al mooie bakjes gemaakt voor de muntjes waar ook veel goede reacties op kwamen . (trots)

Wat heerlijk al die mensen die me vertelden dat ze blij waren dat ik er weer bij was, en die me vroegen hoe het met me ging. Dat bedoel ik met positieve energie! Natuurlijk lopen er ook mensen die je niet bekijken terwijl dat voorheen anders was maar dat is hun probleem en niet meer het mijne .

De geintjes die je maakt met bekende en met vreemde mensen ow wat heerlijk wat was ik in mijn elemant. Heb het gewoon volgehouden tot 20.00 uur , ja op een goede stoel met een hapje en een drankje en natuurlijk mijn medicijnen maar heb het geflikt. Halverwege de middag kwam er iemand naar me toe die me een compliment en toen kwamen even de emoties de tranen gewoon van geluk dat ik het toch maar ff geflikt had.

Natuurlijk weet ik dat je me vandaag een soort van op kan vegen maar dat neem ik voor lief , dat is iets wat de mensen niet zijn alleen zij die echt om me geven en weten hoe het is om te leven met een auto-immuunziekte. Die mensen zijn voor mij de echte belangrijke mensen de rest ach dat is bij zaak 

Keuzes maken valt niet mee......

 Vanavond is de afscheidswedstrijd van een paar spelers van de selectie van mijn cluppie.

Ik had er graag heen gewild maar heb ook afgesproken dat ik morgen help tijdens het Menges toernooi , iets wat ik al jaren doe en erg leuk vind. 

Vandaag hebben we onze kleinzoon bij ons gehad wat hebben we genoten en wat geeft dat je een hoop positieve energie. Dus nu besloten om vanavond thuis te blijven want ik wil er morgen gewoon bij zijn. 

Ik wil de jongens wel hartelijk bedanken voor de mooie en leuke wedstrijden die ze ons hebben gegeven en natuurlijk komen we elkaar wel weer tegen bij de club . 

Nu ga ik lekker plat zodat ik morgen goed uitgerust ben en hopelijk dat kan doen wat ik al jaren tijdens dit toernooi doe. 

fijne avond allemaal

met trillende knieën naar nieuwe behandelaar ken je dat ?

 Vandaag had ik een afspraak met de reumaverpleegkundige , ik zag er tegen op want jarenlang had ik dezelfde lieve vriendelijke begripvolle reumaverpleegkundige. Helaas zij is gestopt dus ik kreeg een nieuwe , de mensen die mij kennen weten van mijn onzekerheid en negatief zelfbeeld dus ik was angstig zou ze me wel of niet begrijpen. Nou de 1e indruk is voor mij altijd zeer belangrijk en die was echt goed. Een jonge begripvolle vrouw, ze had  mijn dossier gelezen dus ik zei nou dan ben je wel even bezig geweest zeker ;-) . We hebben de medicijnen besproken en dat is nu even moeilijk want een aantal waarden zijn verhoogd maar is dat door de reuma of door de infectie die ik de afgelopen weken heb gehad. 

We hebben een fijn gesprek gehad ik vertelde haar over mijn vrijwilligers werk wat ik met veel liefde en plezier doe. Ook kende zij onze club en zei dan zal je het wel druk hebben komende week met het Menges toernooi. Ik legde haar uit dat ik mijn steentje bij draag maar ook zeker naar mijn lijf zou luisteren en dat het me ook positieve energie geeft. Ook al moet ik het daarna weer een paar dagen bezuren en zei haar ook als ik niks kan of mag doen kan ik de pijp wel aan maarten geven want wat heb ik dan nog. Ze vind me een vrolijke spontane enthousiaste vrouw en zei dat dat me er wel door zou slepen. 

Al met al was het een fijn consult. Ook haar belofte dat ze met reumatoloog zou overleggen kwam ze na want voor de middag belde ze al wat ze besloten hadden . Ik moet toch weer door met MTX en de plaquenille . Bij de volgende controle gaan ze de waarden weer bekijken alleen als klachten erger worden gelijk aan de bel trekken en geloof me vanaf nu zal ik dat ook zeker doen. Ik ken mijn lichaam en weet wanneer er iets niet goed is. Mijn knie moet toch ook door chirurg weer her beoordeelt worden want zij vond hem ook wel erg gezwollen . 

Ik doe de dingen die ik leuk vind waar ik van geniet en wat mensen zeggen of denken lap ik aan mijn laars het is mijn leven en ik pluk de dag want je bent langer dood dan dat je leeft .

Wat kan er veel veranderen in een week #onzichtbaarziek

 Ik ga het toch maar weer eens bijhouden. Ik was al een paar weken "verkouden" dacht ik en dacht uitzieken het zal wel overgaan. Voor de pinksteren de huisarts toch maar gebeld was zo aan het hoesten had het zo benauwd. Ik kon daar terecht maar de hulp die bij me in huis was zag wel dat ik dat niet ging redden ook al wilde ik het zelf wel. Zij belde de huisarts dat die toch maar beter hier heen kon komen . Omdat ik gewoon de kracht niet had , gewoon even naar toilet gaan was al een hele onderneming. 

De huisarts kwam en hoorde en zag hoe benauwd ik was en met het oog op lange pinksterweekend kreeg ik een antibiotica kuur en prednison. Als het goed zou gaan zou ik me zondag wel weer wat beter moeten gaan voelen. Helaas op zondag ochtend had ik 39.2 koorts dus toch maar de HAP gebeld. Die arts kwam langs en verhoogde de dosis van de pufjes die ik had voor de benauwdheid. Ik hoopte natuurlijk dat ik op zou knappen had nu prednison en antibiotica. Het ene moment was temp 37.6 andere moment weer 39.6 maar gewoon hopen en denken het komt wel goed. Dinsdag weer huisarts gebeld en die kwam langs en regelde dat er de volgende dag bloed geprikt zou worden. Zo gezegd zo gedaan woensdag ochtend kwam iemand van het lab om te prikken eind van de middag  zou huisarts de uitslag  hebben . Ik belde dus om 16.00 uur en ja de waarden waren wel wat hoger maar niet schrikbarend. Terwijl ik arts aan de telefoon had kreeg ik weer een hoestbui en dacht dat mijn longen eruit zouden komen. Huisarts zei : Corrinne zullen we toch maar even op SEH een longfoto laten maken voor zekerheid. Mijn antwoord was : nee joh het komt wel goed want zit ik weer 3 a 4 uur op SEH en sturen ze me met zetpil naar huis. Maar rond 18.00 uur belde mijn huisarts me op en zei met jou RA en medicijnen daarvoor wil ik toch dat je naar SEH gaat, natuurlijk voelde ik me weer een "lastpost" maar zei oke als jij dat nodig vind dan moet het maar.  Cees had de buurman gevraagd of die ons wilde brengen en dat deed hij met liefde. Ik had het zo benauwd en was zo bang, Had de verzekering map al klaar gezegd want eerlijk gezegd dacht ik dat het mijn laatste dag was. Bleef hoesten zo droog en was echt uitgeput. 

In het ziekenhuis aangekomen werd er natuurlijk gelijk bloed afgenomen en longfoto gemaakt . De foto was goed longen zagen er goed uit , ik iets minder. Na ruim 3 uur werd me verteld mevrouw we gaan u toch opnemen we denken aan een infectie of virus aan luchtwegen. Iets wat een normaal gezond lichaam zelf hersteld maar door uw aandoening lukt dat niet. U blijft door lopen en bent daarmee zo aan het aftakelen. De tabletten thuis geven ook niet het goede resultaat dus nu gaan we prednison en zwaardere antibiotica via infuus toe dienen. Dus daar lag ik dan , wilde niet maar moest wel dat snapte ik zelf ook wel. Die nacht was een helse nacht . Donderdagmorgen kwam de zaalarts aan mijn bed , mevrouw we hopen vrijdag of zaterdag de uitslagen van de bloedkweken binnen te hebben en dan kunnen we zien of we nu op de juiste weg zijn. Ik bleef heel erg hoesten en daardoor ook heel erg moe . Gelukkig deden de medicijnen via infuus wel wat meer dan tabletten thuis. Donderdag op vrijdag eindelijk wat geslapen mijn lichaam was echt op ...... Arts kwam zeggen dat hij verwachtte dat de uitslag er pas maandag of dinsdag zou zijn. In een weekend doen ze in een ziekenhuis ook niets en ik lag daar maar alleen op een kamer dus ik mocht naar huis alleen als koortspieken weer zouden komen moest ik gelijk aan de bel trekken. Een vriend van ons haalde me op en toen hij me zag schrok hij ontzettend wat zag ik er slecht uit. Maar thuis ging het gelukkig beter wat meer frisse lucht dan op die ziekenhuis kamer waar ik niet van af mocht ivm met BRMO bacterie. Het hoesten werd minder maar conditie was 0,0 . Ik was blij dat ik thuis was niemand tot last (ja zo voelt dat nog steeds) en Cees hoefde ook niet meer heen en weer te racen van Nunspeet naar Harderwijk. Zaterdag kwam die vriend weer even langs om gezellig met Cees even naar de voetbal te gaan . Ik lag boven te rusten en ging even naar beneden om hem gerust te stellen dat het al weer wat beter ging. Hij was blij om te zien dat dat ook echt zo was. In de middag kwam onze zoon even langs met kleinzoon wat was ik blij om ze te zien , woensdag avond dacht ik echt dat ik ze niet meer zou zien. Zondag belde zwager en schoonzus of het oke was dat ze even langs kwamen , ik voelde me lullig maar eerlijk gezegd dat dat nog even teveel van het goede zou zijn. Gisteren stond ineens mijn allerbeste vriendin voor de deur nadat zij weg was gewoon weer gaan rusten . Ik moet gewoon op zijn tijd mijn rust nemen en me daar niet voor schamen.

Nu ben ik een week verder hoest nog wel wat maar gelukkig stuk minder en minder benauwd vandaag even naar het dorp een paar boodschapjes doen en als je dan thuis komt merk je dat je nog niet veel bent maar komt wel weer goed. Het is gewoon moeilijk met een onzichtbare ziekte mensen zeggen je ziet er goed uit nou niet altijd hoor maar probeer het wel. Ik ga er voor wil gewoon genieten van mooie en fijne dingen en ja dan moet ik wel weer 1 , 2 of 3 dagen bij komen maar als ik niks meer kan of mag doen kan ik net zo goed aan de kapstok gaan hangen. 

Ondertussen toch ook gewoon vanuit huis wat dingen voor mijn voetbal club gedaan op het gemak maar dat geeft me ook positieve energie en ook oppassen op onze prachtige lieve kleinzoon. Zaterdag is er een activiteit op de club waar ik ook help en dat kan gewoon vanaf een stoel en ik ga er voor ! 

Het ging zo goed ! mooie vooruitzichten en dan ........

 Zo daar ben ik weer. Het ging heel goed met me ik zag de toekomst weer vrolijk tegemoet. Was weer goed bezig met therapie lekker aan de wandel. Paar weken niet fit gelukkig gewoon griep en geen corona. Vorige week dinsdag 2 maart begon als een heerlijke dag . Ik had afgesproken dat ik lekker even een wandeling zou doen met Luna de hond van zoon en schoondochter. Heb lekker een uur gewandeld met haar in het bos. Haar toen weer bij Shannon thuis gebracht. Ik zei ook tegen Shannon dat ik zo blij was dat er weer wat versoepelingen zijn ivm Corona. Ik had voor woensdag 3 maart een afspraak bij de kapper. Lekker de schaar er in en weer een ander kleurtje. Ook diverse andere afspraken waar ik naar uit keek. Ik dacht ik neem even een rustmomentje dalijk thuis. Was ook bijna thuis. Ik verstap me op de stoep van de hoek van de straat. Voel dat ik ga vallen en wil dat natuurlijk voorkomen dus reageer maar niet helemaal goed. Ik denk even diep adem halen en het komt wel weer goed even stampen en door. Maar helaas het ging niet zoals ik gepland had. Ik stond daar op de stoep er kwamen wat mensen langs fietsen die ik vriendelijk gedag zei maar geen hulp durfde te vragen . Ik moest op de been blijven want als ik zou gaan zitten kwam ik zeker niet meer overeind. Nog steeds dacht ik ik hinkel zo wel naar huis en daar dan maar even plat. Zette voorzichtig mijn linkerbeen vooruit dat ging goed wilde mijn rechterbeen aansluiten maar daar kon ik dus echt NIET op staan. Wat moet ik doen ? Ik appte haar en zei : ik sta op de hoek van de straat en kan niet meer verder. Zij kwam direct aangelopen en ik vroeg haar of ze mijn rollator aub op wilde halen . Mijn plan was om daar op te gaan zitten en dan naar huis te steppen. Zo gezegd zo gedaan ...... en toen stond ik met rollator voor de stoep van ons huis. Maar helaas daar kon ik dus ook niet verder , ene been niet op staan andere door pijn en reuma geen kracht om te hinken. De huisarts maar gebeld want ja je gaat niet 112 bellen die hebben het al zo druk. na 45 minuten kwam de huisarts en ze zag dat de knie erg dik was en vond het verstandig om een foto te laten maken . Elke beweging die ik deed gilde ik het uit van de pijn. Met behulp van buurman en dokter hebben ze me in de auto gekregen en toen dus naar ST Jansdal . Daar aangekomen bij de hoofdingang konden ze niet de hulp bieden die ik nodig had om uit auto te komen. Advies rijd u maar naar SEH daar kunnen ze u helpen.  Shannon zette de auto vlak voor de ingang en ging hulp vragen . Ook dat was niet zo makkelijk ze wilde me weer via de ingang naar rontgen sturen . Gelukkig liet zij zich niet weg sturen en zei: ze moet geholpen worden het gaat echt niet ze huilt en gilt van de pijn. Nou toen met 3 personen kwamen ze naar de auto en met veel moeite en gegil hebben ze me uit de auto gekregen. De arts die me eruit kreeg zei deze mevrouw gaat niet naar rontgen maar gelijk naar SEH. Daar werd een foto gemaakt die gaf niet genoeg duidelijk heid dus een ct scan was nodig. Daarop zagen ze een breuk volgens brief die naar huisarts is gestuurd een tibia plateau fraktuur. Arts in opleiding zei bij deze breuk is het normaal of operatie of gips. Maar uw breuk zit heel netjes dus we doen een drukverband en brace en u mag hem voorlopig absoluut niet belasten . Ik mocht naar huis , natuurlijk ben ik graag thuis maar ik dacht hoe dan ? ook andere been doet ontzettend zeer en door reuma ook weinig kracht in armen .Gelukkig kon de zorgwinkel van Voorthuizen diezelfde avond nog een bed en alle andere hulpmiddelen bezorgen. Het was heel druk op de SEH en denk ook dat ze me zo snel mogelijk weg wilden hebben . Ondertussen waren we al 5 uur verder. Zo dankbaar voor de lieve en zorgzame hulp van shannon.

Zo werden we weer naar huis gestuurd met heel veel pijn en moeite weer in onze auto gekomen maar toen kwam het grootste probleem. Thuis aangekomen stonden Cees en Krijn klaar om me te helpen maar hoe ??? Mijn rechterbeen mag ik niet belasten maar op mijn linker been kan ik niet steunen niet hinken . Normaal gezond mens pakt krukken maar door mijn reuma en de zwakke rechter schouder is dat ook geen optie . De jongens wilden alles doen en ik zelf ook maar het was een hel.... Tussen de mannen hangen ging ook niet soepel je kan niet met 3 personen door de deur en gang. Ben binnen gekomen me groot gehouden voor hun want ze moeten al genoeg verduren met me . Nog geen kwartier later werden alle hulpmiddelen geleverd door de zorgwinkel en kon ik het hoog/laag bed in. Zolang ik been stil hield dacht ik het gaat wel maar bij een beweging gilde ik het uit. Dan moet je de gewone dingen doen plassen ...Postoel naast het bed en uit bed stappen linker been en zitten nou het klinkt heel makkelijk maar ow wat was of is het moeilijk . Cees wilde op de bank gaan slapen om bij me te zijn en als er wat was dat hij me kon helpen . Ik zei nee ga maar lekker naar boven je kan toch niets doen . De volgende ochtend kwam de thuiszorg . Ook die merkten wel dat ik heel veel pijn had en probeerde me zo goed mogelijk te helpen . Ik kreeg wel strafpunten dat ik niet genoeg dronk maar dacht ja als ik drink dan moet ik plassen en dat is zo pijnlijk. Ondertussen was pijnstilling ook weer verhoogd want ik gilde het uit. Ik ging meer drinken maar moest er dus ook vaker uit op een gegeven moment zat ik voor 5 e keer op po stoel en had geen kracht meer om overeind te komen . In een gesprek op woensdag had de wijkverpleging al gezegd het is denk beter als je opgenomen wordt want dan krijg je de zorg die je nodig hebt . Cees wil wel maar kan het niet maar natuurlijk wilde ik gewoon thuis zijn en dacht ik het komt wel goed. Donderdag avond is er een catheter geplaatst zodat ik niet zovaak het bed uit moest en toch voldoende kon drinken. De zorg heeft contact opgenomen met huisarts dat het thuis niet kan en vrijdag ging de huisarts er achter aan . Natuurlijk is het heel moeilijk nu ook met Corona. Terwijl ik lag te piekeren en me druk maakte van wat nu en hoe moet dit kwam geheel onverwachts mijn harts vriendin op bezoek . Ze wonen behoorlijk ver weg en vond het zo mooi en lief dat ze gewoon ff op de koffie kwam . Ondertussen al paar keer met huisarts aan de foon gezeten . Rond 17 uur kreeg ik bericht dat ik zaterdag ochtend om 11 uur in het Zorgpension in Ermelo werd verwacht. Ambulance vervoer alles werd geregeld. Natuurlijk was ik heel verdrietig maar ook opgelucht want het lukt dus echt niet thuis hoe graag ik ook wil.

Het gaat goed , ach wat is goed je gaat wennen aan narigheid

Gewoon weer ff van me afschrijven 

Ik heb al heel lang niet meer van me af geschreven en ga het toch weer doen . Gewoon voor mezelf en de mensen die er echt benieuwd naar zijn.

Zoals de meeste wel gezien hebben ben ik wel goed bezig , wandelen en zo helaas fietsen wordt hem geloof ik niet meer . Dan pak ik gewoon de scootmobiel daar schaam ik me niet meer voor.

28 Februari heb ik een kijkoperatie aan mijn rechterschouder gehad, met gelukkig goed resultaat. Alleen de fysio liep niet zoals het hoort door de Corona . Daar hadden wel meer mensen last van dus daar leg je je gewoon bij neer toch ?

Helaas loopt het bij mij nooit zoals het hoort. Op een gegeven moment kreeg ik heel veel pijn in mijn linker boven been. Eerst denk je dat gaat wel over , toen het aanhield toch maar de huisarts gebeld en ja ik kon gelijk langs komen. Ze waren bang voor een trombose been, ik werd gelijk door gestuurd naar het Sint Jansdal voor een duplex onderzoek. Wat een mazzel het was geen trombose been dus ze hoefde geen schokkende dingen te doen . Na 3 dagen belde ik de huisarts en die zei : Het is een spatader u moet een steunkous aan laten meten en na de crisis operatie . Steunkous aan meten werd ook ondanks de Corona gelijk gedaan want was noodzaak . Naderhand dacht ik operatie ? wat voor operatie ? dus ik belde de huisarts en die zei hij moet verwijderd worden. 

Het nadeel was : steunkous tot in mijn lies die kreeg ik nooit zelf aan want dat is een gemartel , dus thuiszorg werd ingeschakeld. Ja dan voel ik me weer lastig en afhankelijk dat is niet prettig. 

Ook slaap ik helemaal niet dus gesprek met de huisarts en gelijk over die spatader, ze keek en bij Sint Jansdal was een lange wachttijd . Ik kon ook als ik wilde naar U clinic in Hattem die belde ik en ik kon de volgende dag al terecht. Ik had die dag al afspraken staan dus werd de week erna op dinsdag . 

Nou dacht ik dan is het alvast in werking gezet. 

De nacht voor ik mijn afspraak had moest ik naar de toilet en ik denk ik doe geen licht aan dan wordt Cees wakker , helaas vergistte ik me in de treden en viel van de trap af . Dus Cees alsnog wakker . 

Natuurlijk had ik pijn maar de mensen die me kennen weten dat ik denk ach gaat wel weer over. Helaas de volgende ochtend nog veel pijn dus huisarts gebeld en ivm reuma moest ik toch foto's laten maken om te kijken of er niets gebroken was . Gelukkig geen breuken maar flink gekneusd. Dus weer en nog meer afhankelijk van de thuiszorg.

Vanmorgen had ik dus de afspraak bij die clinic . Wat een fijne arts zeg zeer erg betrokken en natuurlijk moet je vertellen hoe of wat met operaties en medicijnen.  Jeetje zegt hij vrouwtje wat heeft u al een hoop meegemaakt. Hij ging dus ook kijken met duplex of echo en zei : nou is geen overbodige luxe dit is echt nodig . Ik zei hem ook het gaat mij er niet om dat men ze ziet maar de pijn die ik er van heb , ja zegt hij dat snap ik. Toen we samen de behandel kamer uitliepen zei hij respect dat je zo vrolijk en optimistisch bent. Ja zei ik het wordt er niet beter op als ik ga klagen en simpen. 

Bij de assistente zei hij gelijk een behandeling van 45 minuten , ze zegt dat wordt dan na je vakantie tegen hem nee zegt hij dan schuiven me maar wat . Dus nu wordt het 26 juni gedaan. Daarna moet ik nog 5 dagen de steunkous aan en dan ben ik er af. Wat een opluchting zeg want dat afhankelijk zijn vind ik zo erg......

Dus nog 3 weken geduld maar dat lukt me wel . Ivm met slecht slapen moet ik naar een slaapcentrum en daar kan ik volgende week terug dus wordt vervolgd....

Ondanks alle shit hebben we een heerlijk weekend gehad bij onze beste vrienden in Pijnacker en dat maakt ook al heel veel goed. Laten we eerlijk zijn die Corona belemmert een ieder in zijn sociale contacten en dat is ook niet echt bevoordelijk. Maar komt goed !!! 

Kleine stapjes vooruit maar ik wil zo graag grote stappen, is dat raar ??

Zo daar ben ik weer even , het gaat met kleine stapjes vooruit. 
De mensen die mij kennen weten dat dat niet mijn ding is maar ik moet me er gewoon bij neer leggen. Natuurlijk ben ik blij dat ik geen hoge koorts meer heb. De thuiszorg ziet ook wel vooruitgang.
Ik probeer het ook wel eens zelf te doen maar dan ben ik gewoon bekaf. Dan moet ik ook toegeven dat het me nog niet lukt hoe moeilijk ik dat ook vind.
De fysiotherapeut had me ook al snel door en zei : je oefeningen doen maar niet te ver gaan ! hahaha 
Gisteren zo trots ik heb mijn boterham op de bank al zittend opgegeten . Vreemd he ? dat je daar zo onwijs trots op kan zijn.

Vandaag zag ik een bericht op Instagram van de schoonheid specialiste waar ik vroeger wel kwam. Zij had een last minute open staan voor morgen. Ik reageerde daarop dat als ik er kon komen ik graag weer eens bij haar zou komen voor een behandeling. Daarop antwoordde zij heel lief : de last minute is al bezet maar als ik wil dan wil ze me ook wel op komen halen . Hoe lief? 
Dus nu lekker een afspraak gemaakt , ik lig hier op mijn bed elke dag en dan kan ik ook wel in haar behandelstoel liggen toch ?
Nu heb ik lekker een afspraak staan voor a.s. dinsdag . Ik kijk er naar uit eindelijk weer eens iets leuks in het vooruitzicht.
Weet je doordat je nu stapjes vooruit maakt word je ook weer positiever en durf je weer in de toekomst te kijken.
Ik zal gewoon moeten leren omgaan met die pijn en de beperkingen die ik daardoor heb maar dat is zo verdomde moeilijk. 
Begin maart moet ik weer naar reumatoloog want dat merk ik wel dat ik die medicatie niet meer krijg hoor. Toch wel wat dikke rode gewrichten dus actieve ontstekingen.
Maar ik ga door ik laat me niet klein krijgen en zoals een lotgenote Anja mij ook al zei : Corrinne je moet het gaan doseren zodat je gewoon lekker van de mooie momenten kan genieten . Ook al moet je het daarna weer een aantal dagen bezuren maar dat mooie moment kan niemand je dan meer af nemen.