donderdag 11 maart 2021

Het ging zo goed ! mooie vooruitzichten en dan ........

 Zo daar ben ik weer. Het ging heel goed met me ik zag de toekomst weer vrolijk tegemoet. Was weer goed bezig met therapie lekker aan de wandel. Paar weken niet fit gelukkig gewoon griep en geen corona. Vorige week dinsdag 2 maart begon als een heerlijke dag . Ik had afgesproken dat ik lekker even een wandeling zou doen met Luna de hond van zoon en schoondochter. Heb lekker een uur gewandeld met haar in het bos. Haar toen weer bij Shannon thuis gebracht. Ik zei ook tegen Shannon dat ik zo blij was dat er weer wat versoepelingen zijn ivm Corona. Ik had voor woensdag 3 maart een afspraak bij de kapper. Lekker de schaar er in en weer een ander kleurtje. Ook diverse andere afspraken waar ik naar uit keek. Ik dacht ik neem even een rustmomentje dalijk thuis. Was ook bijna thuis. Ik verstap me op de stoep van de hoek van de straat. Voel dat ik ga vallen en wil dat natuurlijk voorkomen dus reageer maar niet helemaal goed. Ik denk even diep adem halen en het komt wel weer goed even stampen en door. Maar helaas het ging niet zoals ik gepland had. Ik stond daar op de stoep er kwamen wat mensen langs fietsen die ik vriendelijk gedag zei maar geen hulp durfde te vragen . Ik moest op de been blijven want als ik zou gaan zitten kwam ik zeker niet meer overeind. Nog steeds dacht ik ik hinkel zo wel naar huis en daar dan maar even plat. Zette voorzichtig mijn linkerbeen vooruit dat ging goed wilde mijn rechterbeen aansluiten maar daar kon ik dus echt NIET op staan. Wat moet ik doen ? Ik appte haar en zei : ik sta op de hoek van de straat en kan niet meer verder. Zij kwam direct aangelopen en ik vroeg haar of ze mijn rollator aub op wilde halen . Mijn plan was om daar op te gaan zitten en dan naar huis te steppen. Zo gezegd zo gedaan ...... en toen stond ik met rollator voor de stoep van ons huis. Maar helaas daar kon ik dus ook niet verder , ene been niet op staan andere door pijn en reuma geen kracht om te hinken. De huisarts maar gebeld want ja je gaat niet 112 bellen die hebben het al zo druk. na 45 minuten kwam de huisarts en ze zag dat de knie erg dik was en vond het verstandig om een foto te laten maken . Elke beweging die ik deed gilde ik het uit van de pijn. Met behulp van buurman en dokter hebben ze me in de auto gekregen en toen dus naar ST Jansdal . Daar aangekomen bij de hoofdingang konden ze niet de hulp bieden die ik nodig had om uit auto te komen. Advies rijd u maar naar SEH daar kunnen ze u helpen.  Shannon zette de auto vlak voor de ingang en ging hulp vragen . Ook dat was niet zo makkelijk ze wilde me weer via de ingang naar rontgen sturen . Gelukkig liet zij zich niet weg sturen en zei: ze moet geholpen worden het gaat echt niet ze huilt en gilt van de pijn. Nou toen met 3 personen kwamen ze naar de auto en met veel moeite en gegil hebben ze me uit de auto gekregen. De arts die me eruit kreeg zei deze mevrouw gaat niet naar rontgen maar gelijk naar SEH. Daar werd een foto gemaakt die gaf niet genoeg duidelijk heid dus een ct scan was nodig. Daarop zagen ze een breuk volgens brief die naar huisarts is gestuurd een tibia plateau fraktuur. Arts in opleiding zei bij deze breuk is het normaal of operatie of gips. Maar uw breuk zit heel netjes dus we doen een drukverband en brace en u mag hem voorlopig absoluut niet belasten . Ik mocht naar huis , natuurlijk ben ik graag thuis maar ik dacht hoe dan ? ook andere been doet ontzettend zeer en door reuma ook weinig kracht in armen .Gelukkig kon de zorgwinkel van Voorthuizen diezelfde avond nog een bed en alle andere hulpmiddelen bezorgen. Het was heel druk op de SEH en denk ook dat ze me zo snel mogelijk weg wilden hebben . Ondertussen waren we al 5 uur verder. Zo dankbaar voor de lieve en zorgzame hulp van shannon.

Zo werden we weer naar huis gestuurd met heel veel pijn en moeite weer in onze auto gekomen maar toen kwam het grootste probleem. Thuis aangekomen stonden Cees en Krijn klaar om me te helpen maar hoe ??? Mijn rechterbeen mag ik niet belasten maar op mijn linker been kan ik niet steunen niet hinken . Normaal gezond mens pakt krukken maar door mijn reuma en de zwakke rechter schouder is dat ook geen optie . De jongens wilden alles doen en ik zelf ook maar het was een hel.... Tussen de mannen hangen ging ook niet soepel je kan niet met 3 personen door de deur en gang. Ben binnen gekomen me groot gehouden voor hun want ze moeten al genoeg verduren met me . Nog geen kwartier later werden alle hulpmiddelen geleverd door de zorgwinkel en kon ik het hoog/laag bed in. Zolang ik been stil hield dacht ik het gaat wel maar bij een beweging gilde ik het uit. Dan moet je de gewone dingen doen plassen ...Postoel naast het bed en uit bed stappen linker been en zitten nou het klinkt heel makkelijk maar ow wat was of is het moeilijk . Cees wilde op de bank gaan slapen om bij me te zijn en als er wat was dat hij me kon helpen . Ik zei nee ga maar lekker naar boven je kan toch niets doen . De volgende ochtend kwam de thuiszorg . Ook die merkten wel dat ik heel veel pijn had en probeerde me zo goed mogelijk te helpen . Ik kreeg wel strafpunten dat ik niet genoeg dronk maar dacht ja als ik drink dan moet ik plassen en dat is zo pijnlijk. Ondertussen was pijnstilling ook weer verhoogd want ik gilde het uit. Ik ging meer drinken maar moest er dus ook vaker uit op een gegeven moment zat ik voor 5 e keer op po stoel en had geen kracht meer om overeind te komen . In een gesprek op woensdag had de wijkverpleging al gezegd het is denk beter als je opgenomen wordt want dan krijg je de zorg die je nodig hebt . Cees wil wel maar kan het niet maar natuurlijk wilde ik gewoon thuis zijn en dacht ik het komt wel goed. Donderdag avond is er een catheter geplaatst zodat ik niet zovaak het bed uit moest en toch voldoende kon drinken. De zorg heeft contact opgenomen met huisarts dat het thuis niet kan en vrijdag ging de huisarts er achter aan . Natuurlijk is het heel moeilijk nu ook met Corona. Terwijl ik lag te piekeren en me druk maakte van wat nu en hoe moet dit kwam geheel onverwachts mijn harts vriendin op bezoek . Ze wonen behoorlijk ver weg en vond het zo mooi en lief dat ze gewoon ff op de koffie kwam . Ondertussen al paar keer met huisarts aan de foon gezeten . Rond 17 uur kreeg ik bericht dat ik zaterdag ochtend om 11 uur in het Zorgpension in Ermelo werd verwacht. Ambulance vervoer alles werd geregeld. Natuurlijk was ik heel verdrietig maar ook opgelucht want het lukt dus echt niet thuis hoe graag ik ook wil.