Zo lief dat mensen gewoon moeite doen om je te verrassen .......geeft je een speciaal gevoel , doet je goed

Vorige week schreef ik mijn blog , en net daarna kreeg ik een telefoontje via FB en het was Sharon van Boer Geert van de Dappermarkt. Het was zo lief zij vertelde me dat ze iets had geregeld zodat wij met de kerst toch konden genieten van de heerlijke producten van hun.
Ze begon het gesprek met : Mop ik vind het zo waardeloos wat je allemaal mee maakt en wij hopen natuurlijk dat je binnenkort weer lekker naar de markt kan komen . Maar dat kan momenteel niet dus ik ben gaan vragen en informeren of iemand ons kan helpen om de spullen bij je te krijgen. Ik werd natuurlijk ook emotioneel want het is zo lief dat iemand zoveel moeite neemt om iets voor je te regelen. Via hun eierhandel komt het pakket bij een zwager van de eierleverancier in Nunspeet terecht . Cees moest het alleen vrijdag ophalen bij een adres in nunspeet. Ze zei ook bel me zo maar terug met wat je nodig hebt dan gaan we het regelen. Ook zei ze als het niet op deze manier was gelukt was ik zelf in de auto gesprongen om het bij je te bezorgen.
Wat geeft dat een fijn en warm gevoel dat iemand die eigenlijk zover van je af staat zoiets regelt voor je? Echt een heel fijn gevoel ……………..

Eindelijk was het vrijdag en had ik telefonisch consult met de pijnarts. Hij belde mij en vroeg natuurlijk hoe het ging waarop ik antwoordde KUT. Ik heb nog heel veel pijn en ik vertelde wat de artsen mij gezegd hadden over de epidurale injectie. Natuurlijk kon dat niet en zou ik de 1e zijn , toen ik zei dat zelf de internist van het Sint Jansdal het had gezegd kwam hij een beetje erop terug.
Hij zei : mevrouw weet u wat het probleem is er zit een infectie in uw lichaam maar men weet niet waar . Eerst moeten we die infectie eruit krijgen want nu weten we niet of de pijn vanuit u onderrug komt of door de infectie. Hij stelde Fentanyl pleisters voor. En dus af te wachten tot de infectie mijn lichaam uit is. Ik zei hem dat ik nog een week Hydrocortison moest slikken en daarna weer af te wachten.. 24 Januari heb ik weer een bel afspraak met hem.

Ook had ik op die vrijdag toch wat problemen met plassen en ook pijn in onderbuik. Cees moest 's middags nog urine bij de huisarts brengen rond 13.30 uur bracht hij dat en ja ik kon eind van de middag terug bellen voor de uitslag. Na 16.00 uur belde ik en zei de assistente ja de urine test hier geeft geen urineweginfectie aan maar de huisarts wil dat ik nog even contact opneem met ziekenhuis ivm kweek. Natuurlijk was ik blij met de ene uitslag maar maakte ik me toch weer druk om dat vage van contact opnemen met ziekenhuis.

Ach de dagen daarna was het gewoon rustig nog steeds niet echt koortsvrij want 's avonds toch nog steeds rond de 37.8 is nog iets verhoging en dat mag dus helemaal niet . Kerstboodschappen besteld en die werden in de loop van de maandagmiddag bezorgd door Emte Nunspeet. We dachten nou we gaan rustige kerst tegemoet . Op kerstavond we zaten gezellig aan de koffie ging de telefoon om ong. 20.00 uur en het was anoniem dus ik dacht nog ow ja weer een contract advies ofzo. Nam natuurlijk netjes op en het was ……. u raadt het al mijn huisarts. Corrinne ik heb de uitslag van de kweek van het ziekenhuis en er zit toch een blaasontsteking . Ik schrijf je een antibiotica kuur voor als Cees die even wil gaan halen in Harderwijk dan kan je er gelijk mee beginnen. Ik zeg sorry Frank Cees heeft geen rijbewijs en kan die nu niet gaan halen is het wel nodig dat ik hem krijg ik heb er tenslotte afgelopen 3 weken al 3 gehad. Ja zegt hij het is wel nodig omdat jij gewoon geen weerstand hebt. Dus maar afgesproken dat Cees 1e kerstdag om 11.00 uur het recept op kon halen bij Dr. Dekker thuis. Weet je je baalt dat je weer een ontsteking hebt maar aan de andere kant geeft het me wel opluchting want ik voel iets in mijn lijf dat er niet hoort. Ik heb pijn in mijn onderbuik en ook onderrug ja dat kan zijn van de wervel maar ook van blaasproblemen of erger nog mijn nieren.

1e kerstdag ging Cees dus om 11 uur het recept halen om kwart over 11 kwamen Krijn en Shannon om gezellig te ontbijten. We hebben heel gezellig en lekker gegeten en ja het is niet zoals het normaal gaat met de Kerst. Maar ja dat komt wel weer goed volgend jaar hoop ik weer gewoon Kerst te vieren zoals je het hoort te vieren. Na de brunch gingen Krijn en Shannon weer naar huis , Shannon moest werken en toen zij weg ging zijn Krijn en Cees naar Harderwijk gereden om de medicijnen op te halen. 's avonds hebben we gezellig met Krijn erbij gegourmet.
2e kerstdag we dachten dit word een luie dag en gewoon lekker samen. Ik kijk op de mijn telefoon in de familie app en zie een foto van mijn zwager in de auto met mijn schoonmoeder met de tekst : De duivekater express onderweg naar Nunspeet …...verrassing!
Ik zeg tegen Cees Alfons en bea zijn samen met ma onderweg om hier op de koffie te komen . Cees gelijk in de sprint om zijn joggingbroek ter verwisselen voor een gewone nette jeans. Ik was zo blij verrast en dacht ow wat lief weer mensen die moeite doen om ons blij te verrassen. Ik vind dat nog steeds vreemd dat mensen zoveel moeite doen voor mij ……. natuurlijk gelijk weer lekker emotioneel. Gelukkig hadden we taart in huis en van een bakker die moeders zo lekker vind dus daar konden we ze mee plezieren. Met een uurtje kwamen ze eraan . Bea had cake mee genomen want ze zegt we komen onverwachts en ik dacht wil ook niet dat je je schuldig voelt omdat je niets voor bij de koffie zou hebben . Wat heb ik genoten van dat uurtje dat ze er waren en ma was ook zo happy dat ze weer even bij ons thuis was. Prachtige foto gemaakt van ons met ma en van cees ma en alfons.

Cees en ik hebben de restjes van de dag ervoor op gemaakt. Al met al hebben we een heerlijke kerst gehad.

En als ik de week nu terug kijk denk ik wat top dat zoveel mensen toch zo lief zijn en ons op allerlei manieren verrassen .

Wat ik nu wel moeilijk vind en waar ik van baal is dat mijn vriendin haar vader is overleden maar ik kan er niet voor haar zijn . Gisteren aan de telefoon heb ik haar dat gezegd en natuurlijk zegt zij Muts maak je daar niet druk over dat weet ik toch en als ik wat heb ben je er toch voor me ?! is ook zo maar ik blijf het gewoon moeilijk vinden ik wil zoveel voor anderen doen maar ik kan het niet althans mijn lijf niet mijn hoofd wel.
Net is de thuiszorg geweest want ik heb nog steeds hulp nodig met het douchen en het is en blijft zo vermoeiend ongelooflijk maar ook vrouw van de thuiszorg zegt : je lijf heeft zo een klap gehad en je lichaam is gewoon op je koppie wil wel maar je lijf kan het niet aan. Ook dat ik zo moe was van de kerstdagen ik heb haast niets gedaan . Ze zegt nee maar alle prikkels zijn gewoon te veel voor je , je hebt niet voor niets nog hulp nodig .

Echt ik ben zo dankbaar naar mijn lieve man die zoveel geduld met me heeft en ook goed voor me zorgt en ook dankbaar naar de mensen die van me houden en aan me denken op welke manier dan ook ik heb jullie nodig .
De belletjes de mailtjes de appjes en alle andere lieve dingen het doet me echt goed  en ik ga er voor knokken dat 2019 een veel beter jaar wordt en dat ik de dingen die ik nu hebt moeten missen gewoon weer kan doen met de mensen die van me houden om me geven op wat voor een manier dan ook !

Donkere dagen voor kerst en dan zoveel tijd hebben om het jaar door te nemen .........................

De donkere dagen voor Kerst zijn normaal al van die dagen dat je het jaar nog eens doorneemt , het zijn niet altijd leuke dingen die je in een jaar tegenkomt . Maar dit jaar was voor mij (ons) wel een heel vervelend jaar.  En ik weet dat ik daar niets aan kan doen maar toch blijft er altijd een soort van schuldgevoel aan me knagen.

Ja ik weet dat dat niet mag, niet hoeft en niet zo is .

Maar ja aard van het beestje he?!

De gezondheidsklachten ach ze waren er al zo lang maar je blijft doorlopen , je wil niet lastig zijn naar anderen , gezin, familie en alles en iedereen om je heen.

Ik probeerde 1 x in de 2 weken naar Delft te gaan om voor ma boodschappen te doen en gewoon even bij haar te zijn. Ik nam dan geen medicijnen want daar mag ik geen auto mee rijden . Ook al had ik veel last van mijn reuma ik wilde er gewoon zijn als steun voor mijn moeder. Ik dacht zelf dat de band tussen mij en mijn moeder beter werd dan hij ooit geweest was.

Op een gegeven moment ging het echt niet goed met me , ik dacht er zelfs over om maar uit het leven te stappen zodat ik niemand meer tot last was. Ik sprak dit ook uit tegen mijn zoon en de volgende dag zaten we bij  de huisarts en moest ik alles vertellen wat er was en wat me dwars zat. Ik kreeg medicijnen om iets rustiger te worden en moest natuurlijk met en tegen iemand praten ik had voor sommige dingen (lichamelijke) al veel eerder naar de arts moeten komen. Maar je gooit het er al snel op zal wel van de reuma zijn !

Stom he nu ik het schrijf denk ik ….. ik doe het zelfde als wat ik denk dat de artsen doen .

Door een aantal dingen kreeg ik wat meningsverschillen met mijn moeder maar op een gegeven moment ging ze echt dingen tegen me zeggen die echt niet door de beugel kunnen. Ga ik verder niet over uitweiden maar was wel moeilijk. Een aantal telefoongesprekken gehad en als ik dacht  dit wordt een gewoon leuk gesprek liep het toch weer uit op verwijten en alles wat ik in mijn hele leven fout had gedaan.  Op een gegeven moment besloot ik de telefoon niet meer op te nemen want niemand heeft zin om de huid vol gescholden te worden en elke keer maar weer hetzelfde te moeten horen. Ik heb toen gezegd dat ik graag mail contact wilden want dan konden we beide ook nog eens terug lezen wat we wel of niet gezegd hadden, is door telefoon nogal moeilijk.

Helaas kwamen we er samen niet uit wat mij toch wel dwars zat maar mijn therapeut zei: Corrinne je bent 54 en hoeft je tegen niemand te verantwoordden en je door niemand de les te laten lezen.

Laat ik even duidelijk zijn : Mijn vader en moeder hebben heel veel voor mij gedaan waar ik ze ook zeer dankbaar voor ben . Ik heb fouten gemaakt en die kan ik niet terug draaien hoe graag ik dat ook zou willen. Alles wat er gebeurd is leuke en minder leuke dingen kan ik niet meer terugdraaien of verbeteren en ja als ik alles van te voren had geweten had ik het natuurlijk anders gedaan.

Ik kreeg van een internet vriendin een artikel toegestuurd wat ik in mijn vorige blog heb geplaatst .Daar stonden echt wel wat punten in die ik herkende die hieronder nog eens staan. Ik snap dat er mensen zijn die dit niet begrijpen of het niet hadden verwacht . Ik ook niet maar het is zoals het is . Ik weet dat ik fouten heb gemaakt maar ik weet ook dat ik heel veel goede dingen heb gedaan!

Nu heb ik het losgelaten niet omdat ik wil maar omdat het moest .

Zoals Vicky-Giltjes ook schreef in het onderste stukje schrijf het van je af …….. en dat doe ik nu.

Ook nu weet ik dat ik van sommige commentaar zal krijgen maar van anderen ook complimenten dat ik me nu eindelijk uit .

Maar ik weet nu dat ik alles uit en ik er niet meer om heen hoef te draaien van wat zeg ik wel of wat zeg ik niet . Nu weet men hoe het zit.

❤ accepteer dat het zo is

En het wordt dus nooit anders. Wie volwassen is, mag zelf keuzes maken.                                                                                    Laat je niet meer manipuleren maar vertrouw op jouw eigen keuzes en oordelen.                                                                        Jij bent de regisseur van jouw eigen leven.

Ga de liefde niet meer buiten jezelf zoeken, maar ga leren
om de liefde voor jezelf te voelen.
Dan pas ben en voel je je altijd geliefd.

❤ het is jouw waarheid

Wat andere mensen ook zeggen om je heen, het is jouw verhaal. Het is jou overkomen.                                                             Jij hebt het zo beleefd en je bent daar naar niemand toe verantwoording verschuldigd.
Soms helpt het om het verhaal eens van je af te schrijven.                                                                                                            Zodat je jouw verhaal kan lezen als een buitenstaander en compassie en liefde kan     voelen voor de “hoofdrolspelers”.

✋ ✋✋✋✋✋✋✋✋✋✋✋✋✋✋

Maar ik was dus het jaar aan het doornemen , in juni gingen we lekker op vakantie tijdens die vakantie verdraaide ik mijn knie en vanaf dat moment ben ik gaan tobben en van het 1 in het ander gerold . Ik had al veel vaker aangegeven bij de reumatoloog dat ik zoveel pijn en last van mijn knieeen had en dan vooral mijn rechter. Na een tijd toch maar eens een mri gemaakt toen zag ze beschadiging achter mijn knieschijf en stuurde me door naar de orthopeed.

De orthopeed zei dat hij er weinig aan kon doen zit/zat gewoon geen kraakbeen tussen de gewrichten artrose dus. Maar er was wel een medicijn wat kon helpen Ostenill injecties moest je zelf bestellen en betalen 😉 en dan kon je naar het ziekenhuis komen om die injecties te laten zetten , waren niet echt prettig maar je probeert van alles om weer wat beter te functioneren.

Na 3 injecties en ong 6 weken zei de arts : verder kan ik niets voor je doen ik denk dat het ook mogelijk is dat het vanuit je onderrug komt dus afspraak voor een mri van onderrug. Natuurlijk had ik ook veel last van mijn onderrug maar zoals vaker gezegd je wil niet overal over klagen en ik dacht dat het kwam omdat je anders gaat lopen om je knie te ontzien.

Die uitslag was dat er 2 kanaalstenoses zaten en uitstulpingen bij mijn SI gewricht. Na de vakantie kon ik zelfs de trap niet meer op dus er werd een hooglaag bed in huis gezet. 

26 Augustus zijn we nog naar Amsterdam geweest om de verjaardag van onze kleinzoon te vieren dat was ook de laatste dag dat ik auto heb gereden .

De pijn werd steeds erger ik kon ook niet meer zitten want juist als ik zit heb ik echt zoveel pijn.  De huisarts kwam regelmatig langs ook om vitamine 12 injecties te zetten want ook was gebleken dat ik daar een ernstig tekort aan had. Toch maar de stap genomen om een traplift aan te vragen doet toch ook wel veel met je . Ik wil gewoon net als een normale vrouw van 54 lekker naast mijn man in bed te kruipen i.p.v een ziekenhuisbed in de bijkeuken toen nog.

WMO kwam aan huis en vroeg een onafhankelijk adviesburo om te oordelen , want zij dacht dat als de reuma nog erger word en ik niet meer kan lopen ik boven ook niet ver kom.  De man van dat adviesburo kwam de week erna en zonder lang te praten kwam hij tot de conclusie dat die traplift er gewoon moest komen . Hij zei ook letterlijk: man en vrouw horen gewoon samen te slapen  en in de ruimte beneden was geen plek voor een slaapkamer met opbergruimte. Wat een opluchting er kwam een traplift en ik kan weer boven slapen.

Ondertussen was er een afspraak gemaakt voor een intake bij de pijnbestrijding met veel pijn en moeite kwam ik daar maar ik was helemaal op . Het zitten lukte niet ik had zoveel pijn en zelfs de morfine die ik slik helpt niet voldoende. De arts zag dat ik aan het eind van mijn latijn was en zei ik neem je op en dan gaan we morgen gelijk de epidurale injectie doen.

Zo gezegd zo gedaan de volgende dag kreeg ik de epidurale injectie , ik zou nog wel een week of 4 geduld moeten hebben en dan zou het als het goed was beter gaan.

Niets is minder waar 4 dagen na de injectie kreeg ik zondag ineens hoge koorts 39,8 hier thuis gemeten en natuurlijk naar de HAP gebeld . Ik kon gelijk komen dus krijn en shannon weer lastig moeten vallen of ze me wilden brengen . Daar aangekomen was de koorts al opgelopen naar 40.3 dus gelijk aan infuus met antibiotica en ik werd opgenomen . Na 4 dagen mocht ik naar huis met een antibiotica kuur . Een week later op donderdag nam ik mijn laatste tablet van de kuur. Helaas was het zo dat ik in de nacht van zondag op maandag weer klappertandend wakker werd en Cees natuurlijk ook en ja hoor weer 39,9 . Cees belde de HAP en de dienstdoende arts kwam langs en adviseerde me een paracetamol te nemen en zodra mijn eigen huisarts weer bereikbaar was moest ik die maar bellen. Natuurlijk gelijk gedaan om 8 uur en die zei ik bel een ambulance en je gaat weer naar de SEH. Daar aan gekomen weer na gekeken de koorts was niet zo hoog mijn bloed was goed en ze hadden ook een rontgenfoto van mijn longen gemaakt die waren ook oke. Dus in de middag om een uur of 3 waren we weer thuis en ja hoor in de nacht daarna weer die hoge koorts . Cees belde weer naar het Sint Jansdal en ja hoor weer werd ik gehaald met de ambulance. Wederom 40,3 en ik kreeg weer een infuus met antibiotica en werd opgenomen met een zware longontsteking . Dat was op de longfoto te zien zat een vlek voor de long.

Er was in die nacht geen foto gemaakt dus dat zagen ze op de foto van die middag waar ze mee naar huis hadden gestuurd. Toen heb ik dus 8 dagen in het ziekenhuis gelegen en mocht ik de maandag voor Sinterklaas naar huis. Wat was ik blij want we hadden afgesproken dat we dat dit jaar met ons gezin zouden vieren. Ik had het wel benauwd op sinterklaasdag maar daar ga je niet over zeuren toch . Alles wat je liefhebt is bij je daar moet je van genieten . Vlak voor 6 sprak ik mijn huisarts nog en ik vertelde hem dat we sinterklaas gingen vieren. Hij zou de volgende dag even langs komen om naar mijn longen te luisteren en stuurde Cees nog even naar de apotheek voor een antibiotica kuur (nummer 3). Het was een heerlijke avond en ik heb intens genoten vooral van reactie van onze kleinzoon toen hij sinterklaas aan zag komen . Zulke momenten blijven je echt bij. Rond half 9 zei ik eerlijk Sorry maar ik ga naar bed in ben op en was ook echt doodmoe . Tegen 22.00 uur kwam Cees boven samen met mijn huisarts hij was er toch niet zo gerust op en wilde toch mijn longen luisteren . Echt een fijne man is het .

Vrijdag was mijn laatste tablet van de antibiotica en ik dacht het gaat goed ook de thuiszorg die me elke ochtend komt douchen zei gelukkig gaat het beter met je Corrinne.

Dinsdag ochtend ik werd wakker en voelde me niet echt lekker , de thuiszorg kwam en ik zei haar eerlijk dat ik geen fut had om te douchen , klinkt gek he ? Normaal zeg je ik spring ff lekker onder de douche knap je even lekker op. Nu voelt het voor mijn als een marathon ik ben zo moe maar schijnt heel normaal te zijn bij longontsteking en koorts aanvallen die vreten bergen energie.

Ik nam de koorts en ja hoor hij stond weer op 38,8 dus de zorg belde naar mijn huisarts die die dag geen dienst had . Er zou direct een plaatsvervanger komen en die had zich al goed ingelezen in mijn dossier van dit jaar en zei ook nou mevrouw u heeft al wat voor uw kiezen gehad. Hij ging bellen met internist in het ziekenhuis en samen kwamen ze tot de conclusie dat ik aan de hydrocortison moest want mijn bijnieren waren lui of traag geworden . Ik kreeg de hoogste dosering en moet nu weer afbouwen. Momenteel ben ik al een week koortsvrij , ben ik blij mee maar houd toch de angst van hoe gaat het nu als deze kuur of behandeling weer klaar is.  Ik moet nu afbouwen tot aan 2^e kerstdag en ben als de dood dat ik voor het eind van het  jaar weer daar lig. Zelfs arts en assistentes zeggen dat ze het helemaal begrijpen en ook benieuwd zijn hoe het gaat. Vrijdag heb ik nog een telefonische afspraak met de pijnarts ben benieuwd wat hij gaat zeggen . Want ondanks alle narigheid de laatste weken is de pijn in mijn rug nog steeds heftig maar voor mij komt er echt GEEN epidurale injectie in want er is door artsen geconstateerd dat dat de reden is van al mijn narigheid mede door mijn reuma medicijn gebruik heb ik geen weerstand. Nou het was een lang verhaal maar ik kan opgelucht de feestdagen tegemoet gaan

Ik wens jullie allen hele fijne dagen en de allerbeste wensen voor het nieuwe jaar 

Ook bedank ik iedereen die er voor me was op welke manier dan ook !  Ga geen namen noemen bang dat ik iemand vergeet maar de mensen die ik bedoel weten het zelf wel 

In deze tijd van gezelligheid en samenzijn is dit wel iets heel moois om te lezen

Met dank aan Bureau Luister- Vicky Giltjes

“Unloved daughters”, wellicht ben je er een of ken je er een. 
Een titel die je niet graag onder je naam wilt hebben. 
Toch bestaan ze en er zijn er veel meer dan je waarschijnlijk denkt.

Zo komen in mijn praktijk: “Vrouwen van wie de moeder niet 
in staat was om ze de liefde te geven die ze nodig hadden”.
Dit is zeer pijnlijk om te moeten constateren 
en er heerst een enorm taboe op. 
Ze moeten zich vaak verdedigen naar de buitenwereld 
want waar “rook is, is vuur”. 
De liefde van een moeder is onvoorwaardelijk, 
dus er zal ook wel iets “mis” zijn bij jou.
Geen onderwerp om even op een feestje te bespreken,
want vaak genoeg moet je je verantwoorden voor het feit
dat dit jou zo overkomen is.
Iedere moeder houdt toch van zijn kind?

Meestal trekken de vrouwen het allemaal naar zichzelf toe. 
Ze voelen zich niet goed genoeg, 
stellen hele hoge eisen aan zichzelf, 
kunnen moeilijk hun grenzen aangeven, 
vertonen veel pleasegedrag, 
kunnen geen nee-zeggen 
en hebben geen idee wie ze nu werkelijk zelf zijn.

Vaak genoeg is het liefdeloze gedrag van de moeder 
(bewust of onbewust) terug te herleiden in de familielijn. 
Het gaat al zo lang zo, van generatie op generatie. 
Allemaal “unloved daugters”.
Dit soort moeders kunnen of willen niet open staan 
voor hun dochters met vaak psychische verwaarlozing 
en manipulatie als gevolg. 
Een kind heeft nou eenmaal liefde nodig,
dat is een basisbehoefte voor jezelf veilig kunnen voelen,
jezelf moeiteloos te kunnen ontwikkelen,
te kunnen groeien als mens.

Als kind heb je eigenlijk niet door wat er aan de hand is. 
Het is jouw waarheid, je weet niet beter.
Later als je groter wordt dan pas ga je het pas zien.
Met alle gevolgen van dien.
Je kan je moeilijk hechten,
Je bent vaak achterdochtig,
Je bent vaak onzeker (zeker in de liefde),
en relaties zijn vaak van korte duur of moeizaam.

Het is moeilijk te accepteren dat diegene die jou het leven 
heeft gegeven gewoonweg niet van je wil of kan houden.
In je hoofd kan je het vaak wel verklaren alleen 
in je hart blijft het een hele leven pijn doen.

Misschien sterkt het je bij het idee dat je echt niet de enige bent. 
Er zijn zoveel vrouwen die moederliefde hebben gemist in hun leven.
Die moederliefde die als een brandend verlangen in je blijft
en die nooit echt beantwoord wordt.
Hele rauwe pijn, die er altijd zat blijven zitten.

Toch zijn er een paar TIPS die ik met je wil delen om hier
mee om te kunnen gaan:

 het is jouw waarheid

Wat andere mensen ook zeggen om je heen, het is jouw verhaal. Het is jou overkomen.                                                             Jij hebt het zo beleefd en je bent daar naar niemand toe verantwoording verschuldigd.
Soms helpt het om het verhaal eens van je af te schrijven.                                                                                                            Zodat je jouw verhaal kan lezen als een buitenstaander en compassie en liefde kan                                                              voelen voor de “hoofdrolspelers”.

 ga terug in de tijd

Duik een terug in je verleden en richt je dan op de mensen die jou wel de liefde gaven die je zo graag wilde.                Misschien een lieve buurvrouw, een tante of een lieve juf. Voel dat het niet allemaal aan jou lag en                                          dat je zeker liefde kon ontvangen en dat jou ook liefde gegeven is.

 tot hier en niet verder

Stel grenzen in het contact met je moeder. Maak voor jezelf regels als je bij haar bent.                                                           Laat niet over die grenzen heen gaan. Leer deze ook voor jezelf te bewaken.

 luister naar je lijf

Vaak voel je het aan alles in je lijf als je weer in een soortgelijke situatie komt als vroeger.                                                            Je voelt een knoop in je maag, hoge hartslag en adem.                                                                                                                Neem dan afstand en onderzoek voor jezelf wat er aan de hand is.
Probeem controle te krijgen over jezelf en de situatie.

 zet jezelf op de eerste plek

Als je besloten hebt het contact niet te verbreken maak dan heel duidelijke regels voor                                                              jezelf op basis waarvan je dat contact aangaat. Bijvoorbeeld: je bent nooit alleen met je moeder,                                           maar altijd met iemand anders erbij. Zo zet je jouw belangen bovenaan.

 accepteer dat het zo is

En het wordt dus nooit anders. Wie volwassen is, mag zelf keuzes maken.                                                                                    Laat je niet meer manipuleren maar vertrouw op jouw eigen keuzes en oordelen.                                                                        Jij bent de regisseur van jouw eigen leven.

Ga de liefde niet meer buiten jezelf zoeken, maar ga leren
om de liefde voor jezelf te voelen.
Dan pas ben en voel je je altijd geliefd.

Liefs,

Vicky Giltjes