beschermengeltje op mijn schouder gehad gisteren , dacht dat mijn leven voor bij was

Nou daar ben ik alweer moet dit even van me afschrijven
De planning was gisteren dat ik naar Amsterdam zou gaan om samen met mijn schoonmoeder mijn schoonvader naar het ziekenhuis te brengen. Hij moest daar heen voor 1 nachtje en kreeg vanmorgen een onderzoek. Ik dacht ik rijd om een uur of 10 weg dan heb ik nog tijd om gezellig met pa en ma een bakkie te doen en hem daarna weg te brengen. Dan zou ik lekker gezellig bij ,ma blijven zitten tot ik seintje kreeg dat ik Cees op kon halen en dan zouden we nog even naar Stephanie  Glenn en Jayden gaan. Helaas liep het heel anders. Ik reed op de A1 en reed netjes 100 km op de rechterbaan, ik keek in mijn spiegel en tot mijn schrik zag ik een soort van Caddy bestelbusje op me af komen op een hele vreemde manier ik werd geraakt door die auto en ging richting vangrail , op dat moment dacht ik dat het mijn laatste minuten van mijn leven waren. Ik heb een licht autotje en die ander had een behoorlijke snelheid gelukkig reageerde ik goed door tegen te sturen en bleef tegen die ander aan botsen . Die auto ging voor mij langs en ook daar moest ik hem weer ontwijken maar ook andere weg gebruikers ontwijken zodat ik niet frontaal op die wagen klapte dat had mijn koekkie echt niet overleefd en ik denk ook niet. In een flits gingen al mijn dierbare me voorbij echt ben nog nooit zo bang geweest. De andere auto klapte dus wel tegen de vangrail maar zelfs daarna reed de bestuurder nog verder hij kwam naast mij staan en ik zag hoe hij zijn handen naar zijn hoofd bracht en ik hoorde hem bij wijze van spreken zeggen ow ow nu ben ik de klos.
Ik bleef in mijn auto zitten met de deuren opslot en belde 112 werd doorverbonden met politie Gooi en Vechtstreek en vertelde dat ik een aanrijding had gehad ter hoogte van hectometerpaaltje 22,6.
Naar mijn gevoel duurde het heel lang voor er hulp was maar ja dat is altijd als je ergens op wacht, de ambulance was als 1e ter plaatse en de man kwam naar me toe : gaat het mevrouw ? ik zei dat weet ik niet ik ben blijven zitten want wilde niet ook nog eens overhoop gereden worden er was zo veel verkeer daar. Natuurlijk stapte ik heel stram en stijf uit de auto en mijn knieeen bibberden iets . Ik ben naar de ambulance gelopen alwaar ik even gecheckt werd . Hartslag bloeddruk en ja beide aan de hoge kant maar wat wil je ?! Heeft u verder nog pijn mevrouw ik zeg ja mijn nek en schouders maar zal wel van de klap komen . Ik moest duidelijk beschrijven wat er gebeurd was en men vroeg zag u hoe het kwam dat de man u kant op kwam ? ik zeg nog netjes ja misschien werd mijnheer niet goed ofzo ik weet het niet . De andere ambulance broeder was naar de man toegegaan maar daar was niets mis mee , hij zei ook ik weet niet wat er gebeurde.  De ambulance en politie zeiden beide mevrouw gelukkig heeft u goed gereageerd want anders was het heel anders afgelopen en ik zei ja dat had ik ook wel door en ja toen kwamen natuurlijk ook weer die tranen. Ik had ondertussen cees gebeld en die schrok zich ook rot ook had ik een appje gedaan naar Krijn maar kwam geen reactie ik dacht hij zal wel uit willen slapen maar ik was zo van slag dat ik hem belde Shannon nam op en weer begon ik te janken . Gelukkig zei ze ook we komen eraan rustig aan en wat ben je dan blij met die paar woorden ..... Ondertussen werden beide auto's op een bergingauto geplaatst en moest ik ook plaats nemen in die grote wagen. De politieagent kwam nog even naar me toe om mijn telefoonnummer te vragen want de andere bestuurder ging mee naar het buro . Ik vroeg is hij dronken ? ehhh daar mag ik niks over zeggen en dat deed hij ook niet maar hij knikte. Ik denk gvd ben je zelf zo voorzichtig en dan rijd een idioot met drank op je bijna het leven uit. Die man van de berging zei ook : mevrouw hoe u het gedaan hebt weet ik niet maar u hebt zoveel geluk gehad als ik de schade aan de andere auto zie. Hij bracht mijn auto naar hun bedrijf in Blaricum en ik kreeg een bakje koffie al snel waren Krijn en Shannon er en zijn we naar huis gegaan. Wat is het dan fijn dat je een volwassen zoon hebt met een schoondochter die je gelijk komen halen . Wederom tranen....
Thuis merkte ik toch dat mijn nek en schouders veel pijn deden en op advies van diverse toch maar even naar huisartsenpost, de dienstdoende huisarts wilde toch eerst een foto van CWS en die werk ook snel gemaakt. Gelukkig niets gebroken maar banden en spieren hebben een flinke knauw gehad door reactie en botsing waarschijnlijk . Ik kreeg extra pijnstillers mee en advies even rustig aan geen zware dingen en geen onverwachte bewegingen NEE die zou ik niet maken dat was ik trouwens zondag morgen ook niet van plan ,maar ja het kan anders lopen . Cees was blij dat ik heelhuids weer thuis kwam en ja wederom weer die tranen.
Vannacht echt een klote nacht gehad elke keer weer zag ik die auto op me afkomen met verschillende scenario's. Ik ben dolblij dat ik het overleefd heb maar het heeft wel ontzettende impact gemaakt op me en nu afwachten wat er van auto overblijft . Het was juist zo een fijne auto automaat hoger instap echt goed voor mij
De pijn is vandaag erger dan gisteren maar daar had ook de agent me al voor gewaarschuwd en hij zei ook als het pijn blijft doen wel naar arts gaan. De arts gisteren zei dat het wel een dag of 3 kon duren dus ik wacht maar af.
Ik denk dat ik geestelijk de grootste klap heb gehad echt ik dacht dat ik er geweest was..........
14 dagen terug had ik de oproep gedaan via dream and donate voor infrarood deken in de hoop dat de makers van PuurGeluk het misschien zouden zien en mij daar dan mee zouden helpen helaas niet het geval maar gisteren had ik heel veel Puur geluk dat ik zo uit die auto stapte  en ja infrarood deken zou nu ook zeker heel lekker zijn met die spierpijn en last van de klap. Nu maar hopen dat mijn Atos het overleefd heeft

negatief zelfbeeld onzeker waarom ? ik wil er vanaf ik wil weer de (ouwe) Corrinne zijn

Ik moet aan mezelf gaan werken ik ben er voor wie me nodig heeft ik wil alles doen voor anderen maar waarom ben ik dan zo hard voor mezelf?
Waarom  denk ik zo negatief over mezelf? Ik hoor vaak zat meid wat zie jij er goed uit en dan denk ik ja natuurlijk neem je familie in de maling.. Natuurlijk hoor ik het ook als men zegt : je hebt zeker veel last want je tekent heel erg dat durf ik dan wel te bevestigen .

Ik weet anderen op te beuren en moed in te spreken maar bij mezelf wil dat nog steeds niet echt lukken . Ook nog steeds die waterlanders, van de week in het dorp kom iemand tegen ik vraag hoe het met haar gaat en we staan even lekker te kletsen. Op een gegeven moment vraagt ze : hoe is het met jou en terwijl ik al weer volschiet zeg ik laten we het daar  maar niet over hebben,'
Ook ben ik ontzettend onzeker als ik langs mensen loop en ze lachen of fluisteren dan denk ik altijd dat ze het over mij hebben . Niet uit arrogantie omdat ik zo belangrijk ben maar gewoon door mijn onzekerheid.

Begrijp me niet verkeerd ik ben dolgelukkig met alles wat ik heb en om me heen heb maar ik kan nog steeds niet echt blij zijn met me zelf. Pas vertelde ik ook dat ik na 3 jaar pas zelf inzie dat ik toch wel veel afgevallen ben ja ruim 45 kilo is toch wel heel veel.

Ik zou zo graag wat willen doen om deel te nemen aan de maatschappij ik voel me vaak zo nutteloos.
Momenteel niet echt veel beleefd want ben een ruime week behoorlijk ziek geweest en na 2 antibiotica kuren eindelijk weer gewoon zoals het hoort. Maar ook als ik ziek ben voel ik me schuldig naar anderen dat ik niet kan doen wat ik hoor te doen of dat ik anderen moet lastig vallen . Terwijl ik weet dat ze het met alle liefde doen........

een jaar geleden had ik het niet eens durven denken en nu heb ik het gewoon gedaan ! iets voor mezelf doen

Vandaag iets gedaan wat ik vorig jaar niet had durven denken , ik heb me aangemeld bij Dream and donate een crowdfunding site
http://www.dreamordonate.nl/4147-pijn-verlichting

Ik heb de laatste tijd echt zoveel pijn en zoveel klachten mijn handen zijn momenteel het ergst maar doordat ik zoveel pijn heb ben ik natuurlijk ook zo emotioneel . Laatste keer vertelde ik al dat ik het moeilijk vind om gewoon boodschappen te gaan doen . Als ik alleen ben is het echt heel erg helemaal niets voor mij.  Nu had ik al eerder goede ervaringen van infra rood deken gehoord maar ja die dingen zijn zo duur.
Iedereen om me heen zegt je moet eens aan jezelf gaan denken en niet altijd aan anderen .
Ik doe graag het vrijwilligers werk 1 x in de 2 weken bij de voetbal omdat ik het heerlijk vind het contact met de mensen de gezellig heid het geeft me positieve energie , alleen daarna moet ik het gewoon bezuren. Het was al een stap voor mij om aan bestuur toe te geven dat ik het even op een laag pitje zet. Ik maak me er zelf drukker om dan een ander maar dat ben ik.
Het scheuren van de lootjes kost me al zoveel kracht en is zo pijnlijk . Zaterdag ben ik met 2 vriendinnen lekker uit geweest een hapje en een drankje en filmpje pakken was zo gezellig en dan gaat het met emoties ook wel . Ik voel me wel schuldig ( nee ik weet het dat ik moet ik niet doen) dat ik dan op een gegeven moment zeg sorry meiden maar ik nok er mee . Is voor mezelf een gewin vorig jaar zou ik stug doorgaan en dan natuurlijk ver over mijn grenzen gaan
Nu zag ik vanmorgen weer een hele goede ervaring over het infra rood deken en ging eens kijken wat zoiets nu precies kost . Ruim 400 euro en ineens dacht ik weet je wat ik ga eens aan mezelf denken ik meld me aan bij Dream and Donate en kijk gewoon of er mensen zijn die mij ermee kunnen helpen .
Aan de ene kant ben ik nu trots dat ik dat durf en ook heb gedaan aan andere kant ook bang dat er toch weer mensen zijn die me gaan veroordelen . Normaal denk ik altijd aan anderen en ik ronsel sponsors voor de club of voor iets anders maar nu doe ik het echt voor mezelf !
Het mooie is dat je al wel hele lieve berichtjes krijgt en dat doet je ook goed en ja natuurlijk weer dikke tranen hahah maar ja dat ben ik nu wel gewend
Tnx allemaal

eindelijk weer eens een stukje van me afschrijven

Hallo allemaal allereerst de beste wensen voor 2016 hopen dat het een goed gelukkig gezond en liefdevol jaar gaat worden voor een ieder.
Het afgelopen jaar heeft mij heel veel nieuwe vrienden opgeleverd door facebook groepen van lotgenoten met reuma of andere chronische ziektes . We zijn 2 x een weekend weg geweest en dat is wel fijn hoor met mensen die het zelfde hebben en ondervinden wat je als patient hebt . Het laatste weekend ben ik niet mee gegaan omdat ik gewoon teveel last heb van mijn handen en emoties .
Ook dit jaar weer wat vrienden althans waarvan ik dacht dat het vrienden waren die je dan toch weer teleurstellen maar ook dat hoort bij het leven. Ik heb me ook voorgenomen dat ik voor me zelf ga kiezen en me niet meer laat misbruiken . Ben er klaar mee je doet van alles voor ze en als ik ze nodig heb dan schitteren ze in afwezigheid .
De laatste maand van 2015 was voor mij eigenlijk best wel zwaar , beladen zeg maar . Helaas heb ik steeds meer last van mijn handen . Erg veel pijn en heel stram en stijf vooral 's morgens dan komen ze pas bij als ik onder een hele hete douche sta. Het schrijven en typen gaat ook niet echt makkelijk dus ben wel regelmatig online maar meer om een spelletje te spelen . Ook ben ik dus veel aan het haken om gewoon lekker in beweging te zijn.
Ook heb ik mijn vrijwilligerswerk bij de voetbal even op een laag pitje gezet , ik wil het graag maar ik kan het gewoon niet alleen het scheuren van de lootjes lukt me al niet . Ik vind het heel moeilijk maar gelukkig begrijpen de mensen het wel maar ik heb er zelf zoveel moeite mee .
Emotioneel ben ik momenteel een wrak durf af en toe niet eens het dorp in te gaan omdat ik bang ben dat ik bekende tegen kom en die aan me vragen hoe het met me gaat . Nu al een paar keer gehad dat ik midden in het dorp stond te janken terwijl ik dat natuurlijk niet wil maar ze blijven lopen
Het is een combinatie van pijn overgang en men noemt het ook het lege nest syndroom . Jullie weten dat ik zelf een zoon heb van 21 en die is gaan samen wonen . Natuurlijk is dat hartstikke leuk voor hem en zijn meisje maar het is toch een moeilijk iets voor mij. Ik weet ook dat het bij het leven hoort en ik gun het hun ook van harte maar ik merk toch dat ik er best veel moeite mee heb.
Ik weet ook dat er voordelen aan zitten hoor , minder wassen minder ruimen enzovoorts.
En het zal ook wel goed komen hoor want ik heb gelukkig mijn lieve mannetje om me heen .

Ik heb het al vaker gezegd ik ben al aardig gevorderd in mijn acceptatie proces maar die handen maken het me nu zo moeilijk en ook het feit dat ik in 1 jaar wel flink achteruit ben gegaan terwijl ik dat dus helemaal niet wil.

We hebben fijne feestdagen gehad mijn ouders waren op kerstavond bij ons en het was een heerlijke avond . 1e kerstdag hebben we gezellig hier thuis ontbeten waar Krijn ook bij was aangezien Shannon moest werken. Later op de dag gingen we naar hun toe want daar gingen we eten . Het was een heerlijke maaltijd door Krijn en Shannon bereid en we hebben ontzettend genoten . Ze hadden ook kadootjes voor ons waar wij dus niet op gerekend hadden .
Al met al het was een heerlijke dag .
2e kerstdag lekker rustig aan gedaan .
Met oud en nieuw kwamen Stephanie en Glenn en onze kleinzoon Jayden wat hebben we ook daar van genoten het is zo een lief mannetje . Cees en ik zijn nu 6 jaar bij elkaar en hadden nog steeds geen foto van ons samengesteld gezin. Nu hun dus naar Nunspeet kwamen zagen we kans om een fotograaf te vragen of zij misschien op oudjaarsdag tijd had en ja dat was mogelijk. Dus oudjaarsdag zijn we met zijn allen op de foto gegaan de kleine had er weinig zin in maar dat mag de pret niet drukken. We zijn heel benieuwd naar het eind resultaat .
Als je dan zo met zijn allen ben daar kan ik zoveel positieve energie uithalen , gewoon de rijkdom je kinderen en kleinkind om je heen mijn dag kon niet meer stuk . Begin van de avond waren Krijn en Shannon nog even hier en toen hij weg ging gaf hij een kus en wenste me alvast een gelukkig nieuwjaar op dat moment brak ik..... dikke tranen met tuiten . Het was nu zo definitief normaal gebeurde het ook wel eens maar dan wist je dat hij de nacht of beter gezegd de volgende morgen weer thuis kwam . Ik baal wel van het feit dat ik zo emotioneel ben hoor ik voel me slap geen sterke vrouw. We hadden een hele leuke avond en ja om 00.00 uur waren ze er weer die waterlanders .
Wat er door me heen ging ? gewoon de vraag van wat gaat het nieuwe jaar brengen , je hoopt dat het stabiel blijft maar door de pijn en de klachten die ik nu heb maakt dat je ook emotioneel.
Half 3 gingen we naar bed en ook dat was voor mij wel een lange dag en om kwart over 7 zaten we al weer beneden . Heerlijk genietend van de tijd met onze kleinzoon wat geeft dat veel liefde en kracht .
Tegen de middag gingen ze naar huis en hebben we lekker relaxed de dag doorgebracht .
2016 wordt ons jaar 4-4-2016 gaan we trouwen en dan lekker met ons hele gezin op vakantie daar kijk ik zo naar uit . Gewoon 8 dagen met zijn allen. Ik zal nu niet zoveel of wekelijks mijn blog schrijven , ik probeer het wel maar dan weten jullie waarom ik niet schrijf.