Ik ga het toch maar weer eens bijhouden. Ik was al een paar weken "verkouden" dacht ik en dacht uitzieken het zal wel overgaan. Voor de pinksteren de huisarts toch maar gebeld was zo aan het hoesten had het zo benauwd. Ik kon daar terecht maar de hulp die bij me in huis was zag wel dat ik dat niet ging redden ook al wilde ik het zelf wel. Zij belde de huisarts dat die toch maar beter hier heen kon komen . Omdat ik gewoon de kracht niet had , gewoon even naar toilet gaan was al een hele onderneming.
De huisarts kwam en hoorde en zag hoe benauwd ik was en met het oog op lange pinksterweekend kreeg ik een antibiotica kuur en prednison. Als het goed zou gaan zou ik me zondag wel weer wat beter moeten gaan voelen. Helaas op zondag ochtend had ik 39.2 koorts dus toch maar de HAP gebeld. Die arts kwam langs en verhoogde de dosis van de pufjes die ik had voor de benauwdheid. Ik hoopte natuurlijk dat ik op zou knappen had nu prednison en antibiotica. Het ene moment was temp 37.6 andere moment weer 39.6 maar gewoon hopen en denken het komt wel goed. Dinsdag weer huisarts gebeld en die kwam langs en regelde dat er de volgende dag bloed geprikt zou worden. Zo gezegd zo gedaan woensdag ochtend kwam iemand van het lab om te prikken eind van de middag zou huisarts de uitslag hebben . Ik belde dus om 16.00 uur en ja de waarden waren wel wat hoger maar niet schrikbarend. Terwijl ik arts aan de telefoon had kreeg ik weer een hoestbui en dacht dat mijn longen eruit zouden komen. Huisarts zei : Corrinne zullen we toch maar even op SEH een longfoto laten maken voor zekerheid. Mijn antwoord was : nee joh het komt wel goed want zit ik weer 3 a 4 uur op SEH en sturen ze me met zetpil naar huis. Maar rond 18.00 uur belde mijn huisarts me op en zei met jou RA en medicijnen daarvoor wil ik toch dat je naar SEH gaat, natuurlijk voelde ik me weer een "lastpost" maar zei oke als jij dat nodig vind dan moet het maar. Cees had de buurman gevraagd of die ons wilde brengen en dat deed hij met liefde. Ik had het zo benauwd en was zo bang, Had de verzekering map al klaar gezegd want eerlijk gezegd dacht ik dat het mijn laatste dag was. Bleef hoesten zo droog en was echt uitgeput.
In het ziekenhuis aangekomen werd er natuurlijk gelijk bloed afgenomen en longfoto gemaakt . De foto was goed longen zagen er goed uit , ik iets minder. Na ruim 3 uur werd me verteld mevrouw we gaan u toch opnemen we denken aan een infectie of virus aan luchtwegen. Iets wat een normaal gezond lichaam zelf hersteld maar door uw aandoening lukt dat niet. U blijft door lopen en bent daarmee zo aan het aftakelen. De tabletten thuis geven ook niet het goede resultaat dus nu gaan we prednison en zwaardere antibiotica via infuus toe dienen. Dus daar lag ik dan , wilde niet maar moest wel dat snapte ik zelf ook wel. Die nacht was een helse nacht . Donderdagmorgen kwam de zaalarts aan mijn bed , mevrouw we hopen vrijdag of zaterdag de uitslagen van de bloedkweken binnen te hebben en dan kunnen we zien of we nu op de juiste weg zijn. Ik bleef heel erg hoesten en daardoor ook heel erg moe . Gelukkig deden de medicijnen via infuus wel wat meer dan tabletten thuis. Donderdag op vrijdag eindelijk wat geslapen mijn lichaam was echt op ...... Arts kwam zeggen dat hij verwachtte dat de uitslag er pas maandag of dinsdag zou zijn. In een weekend doen ze in een ziekenhuis ook niets en ik lag daar maar alleen op een kamer dus ik mocht naar huis alleen als koortspieken weer zouden komen moest ik gelijk aan de bel trekken. Een vriend van ons haalde me op en toen hij me zag schrok hij ontzettend wat zag ik er slecht uit. Maar thuis ging het gelukkig beter wat meer frisse lucht dan op die ziekenhuis kamer waar ik niet van af mocht ivm met BRMO bacterie. Het hoesten werd minder maar conditie was 0,0 . Ik was blij dat ik thuis was niemand tot last (ja zo voelt dat nog steeds) en Cees hoefde ook niet meer heen en weer te racen van Nunspeet naar Harderwijk. Zaterdag kwam die vriend weer even langs om gezellig met Cees even naar de voetbal te gaan . Ik lag boven te rusten en ging even naar beneden om hem gerust te stellen dat het al weer wat beter ging. Hij was blij om te zien dat dat ook echt zo was. In de middag kwam onze zoon even langs met kleinzoon wat was ik blij om ze te zien , woensdag avond dacht ik echt dat ik ze niet meer zou zien. Zondag belde zwager en schoonzus of het oke was dat ze even langs kwamen , ik voelde me lullig maar eerlijk gezegd dat dat nog even teveel van het goede zou zijn. Gisteren stond ineens mijn allerbeste vriendin voor de deur nadat zij weg was gewoon weer gaan rusten . Ik moet gewoon op zijn tijd mijn rust nemen en me daar niet voor schamen.
Nu ben ik een week verder hoest nog wel wat maar gelukkig stuk minder en minder benauwd vandaag even naar het dorp een paar boodschapjes doen en als je dan thuis komt merk je dat je nog niet veel bent maar komt wel weer goed. Het is gewoon moeilijk met een onzichtbare ziekte mensen zeggen je ziet er goed uit nou niet altijd hoor maar probeer het wel. Ik ga er voor wil gewoon genieten van mooie en fijne dingen en ja dan moet ik wel weer 1 , 2 of 3 dagen bij komen maar als ik niks meer kan of mag doen kan ik net zo goed aan de kapstok gaan hangen.
Ondertussen toch ook gewoon vanuit huis wat dingen voor mijn voetbal club gedaan op het gemak maar dat geeft me ook positieve energie en ook oppassen op onze prachtige lieve kleinzoon. Zaterdag is er een activiteit op de club waar ik ook help en dat kan gewoon vanaf een stoel en ik ga er voor !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten