Ja het is nu iets sneller dan normaal dat ik op mijn blog schrijf maar ik moet het gewoon even kwijt .
De afgelopen dagen heb ik echt zoveel pijn dat ik niet eens een paar uur achter elkaar slaap echt om het half uur ben ik wakker . De laatste keren was mijn bloed ook niet goed HB te laag en te weinig witte bloedlichaampjes of zo. Nu belde ik vandaag naar de poli reumatologie en vertelde dat de pijn zo heftig is vooral in mijn handen en dan het meest in mijn rechterhand en ook mijn knieeen doen ongelooflijk veel pijn. De assistente ging op de pc kijken en zei: de reumatoloog heeft u gisteren gebeld maar kon u niet bereiken . U heeft anemie en wij kunnen in het bloed ook zien waardoor het is als het bijvoorbeeld door ijzer te kort is maar u moet naar een internist . Ze heeft de huisarts een brief gestuurd voor een verwijskaart. Ik vroeg of ik extra pijnstillers mocht nemen en ze zei ja bij wat u hebt is er niet veel extra meer maar probeer maar of het met paracetamol iets meer helpt en dan kunnen we na het weekend eens kijken wat we kunnen doen . Ook zei ze dat het niet gek was met dit weer natuurlijk , ja dat weet ik ook maar zoals het nu is heb ik het nog nooit gehad. Als het na het weekend niet minder is moet ik haar weer bellen en dan gaan ze kijken of ik eerder bij de plastisch chirurg terecht kan , ook kijken ze dan gelijk naar mijn knieeen misschien maar weer een injectie er in er zit ook heel veel vocht in .
Het beroerde vind ik dat ik nu weer naar internist moet en weer de molen in ga en ja het kan een bij werking zijn door RA het is een chronische ziekte en die kunnen ook annemie veroorzaken . Al met al is het dus wel zo dat er zoveel rand gebeuren bij komt en dat kan ik nog niet echt bevatten en een plaats geven . Ik ben nu helemaal gelukkig met mijn lieverd in ons nieuwe huis vandaag ook waren Cees en Krijn samen een kast in elkaar aan het zetten en dan denk ik hoor ze nou mijn mannen , ja het zijn mijn mannen mijn zoon en de liefste man van de wereld die me steunen en helpen door alle periodes heen . Af en toe voel ik me toch nog schuldig naar mijn zoon dat hij door mijn ziekte en mankementen zoveel heeft moeten missen .Gisteravond lag ik al op bed toen hij thuis kwam uit de voetbal hij vroeg me iets en ik antwoordde maar hij hoorde dat ik huilde dus deed het licht aan en zei : ma wat is er ? Ik zeg ik heb zoveel pijn wordt er echt niet goed van ! Dus hij zegt moet ik een dokter bellen ? nee lieverd het hoeft niet ze kunnen er toch niets aan doen , ik bel morgen wel . En dan denk ik mijn zoon is 21 en die hoeft niet zo voor mij te zorgen ik moet er voor hem zijn .
Natuurlijk weet ik dat er nu mensen zijn die zeggen meid hij heeft niets gemist je bent altijd een goede moeder voor hem geweest en dan zeg ik ook ja weet ik wel maar het is gewoon mijn gevoel . Ik besef me echt wel dat het allemaal erger wordt en ook niet meer beter gaat worden want dat is een feit Reuma is niet dodelijk maar er is ook niets tegen te doen . Ja als je mazzel hebt blijft het stabiel maar die mazzel heb ik dus weer niet . Af en toe zie ik de toekomst daardoor somber in . Ben nergens bang voor maar het idee dat is straks echt helemaal afhankelijk ben van anderen mensen . Dat maakt me zo verdrietig
Geen opmerkingen:
Een reactie posten