Gistermorgen toen ik wakker werd had ik ineens weer 38.8 koorts. Ik was zo moe alleen het beneden komen en daar in bed gaan liggen was al zo vermoeiend.
De thuiszorg kwam binnen om me te douchen maar ik zei haar dat ik daar helemaal geen zin fut voor had. Ze zei dat ze al aan mijn gezicht zag dat het niet goed ging ik had rode konen en was al kortademig terwijl ik gewoon op bed lag dus niet eens inspanning. Ze belde meteen de huisarts , de assistente zei dat mijn huisarts er de volgende dag weer zou zijn waarop ze zei : dat kan niet dit heeft haast hier moet naar gekeken worden. Allebei mijn huisartsen waren er vandaag niet dus ze zouden een invaller sturen. Deze ging om 11 uur visite rijden en zou dan als 1e naar mij toe komen.
Even over elven was de huisarts er met een stagiere, gelukkig had hij zich zelf al ingelezen in mijn dossier en onderzocht me en nam gelijk contact op met het ziekenhuis de internist.
Samen bespraken ze mijn situatie en om me lekker thuis te houden krijg ik een medicijn wat het bijnierschorshormoon aanmaakt , want dat kom ik dus tekort.
Het nadeel is dat dit medicijn ook heel veel vervelende bijwerkingen heeft . Ik moet het nu 3 dagen maximale dosering nemen en dan weer afbouwen. Ik ben heel benieuwd heb er nog niet veel vertrouwen in want heb het in het ziekenhuis ook gehad via infuus.
Arts had het er over als het niet werkte dan moest ik door naar een andere specialist een endocrinoloog ……………. je wordt er zo moe van je valt van het een in het ander.
Iedereen zegt dat ik zo sterk en optimistisch ben maar geloof me op de momenten dat jullie me niet zien of horen ben ik dat echt niet .
Zoals zovaak gezegd het wereldje om me heen wordt steeds kleiner en sluit zich steeds meer .
Is ook mijn eigen schuld of eigenlijk beter gezegd de schuld van mijn lichaam , ik kan niet tegen de drukte van mensen om me heen. Vorige week het Sinterklaasfeest zo ontzettend genoten met mijn gezinnetje om me heen maar ik was zo moe …. echt niet te geloven . Iedereen zegt die hoge koortsen hebben echt wel impact op je lichaam , eerst wilde ik dat niet geloven maar ik kan het nu bevestigen.
Het is zo ik ben gewoon een zombie kan niks , wil van alles maar bij het minstegeringste moet ik alweer rusten . Ik kan niet eens eten koken voor mijn mannetje en mij bij de minste inspanning krijg ik het benauwd en moet ik plat. ik ga maar eens kijken voor tafeltje dekje hier in de buurt ofzo.
Ik ga straks maar eens bellen voor tafeltje dekje . Nooit gedacht dat ik zoveel hulptroepen, middelen zou accepteren en zelfs waarderen . Maar het moet, het gaat gewoon niet anders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten