De woensdag is op het moment de zwaarste dag van mijn week .
Waarom?
Nou ik ben sinds 3 weken onder psychomatische therapie , ik hoor je denken watte ?
Het is een therapie om in balans te komen met lijf en geest , klinkt heel zweverig maar is toch wel heel goed. De meeste mensen die mij kennen weten dat ik al heel wat mee gemaakt heb.
Ik wil niet zielig doen maar het is gewoon zo ...
De therapeut gaf mij het advies alles weer eens voorbij te laten komen en het dus van mij af te schrijven . Als je nu denkt ik heb geen zin in dit gezeur kan je nu weg klikken dus ik heb je gewaarschuwd.
Toen ik 34 was werd ik weduwe binnen 3 maanden was mijn man weg en daar zit je dan met je zoontje van 4 jaar. Gelukkig woonden en waren mijn ouders toen dichtbij en heb ik ook heel veel steun aan ze gehad ook voor Krijn was dit heel fijn. Ik had toen eigenlijk net mijn eigen bedrijfje op gestart Telemarketing Office Delft. Ik ging goed en kon gewoon vanuit mijn huis mijn werk doen terwijl mijn man toen voor onze zoon zorgde. Toen hij overleed werd dat natuurlijk anders dus kon gewoon niet doorgaan met mijn bedrijf en gewoon zelf gestopt. In die tijd liep ik zelf ook al met pijn klachten maar ja ik kon toch niet ziek zijn . Ik leerde toen iemand via internet kennen en dat voelde heel fijn en vertrouwd pffff als ik er nu aan terug denk. Daardoor ben ik toen naar Nunspeet verhuist en ja ik had nog steeds pijn en klachten maar wilde me zo goed mogelijk profileren voor de nieuwe relatie.Toen hier het huis en alles eindelijk in orde was zei mijn lichaam doe het zelf maar en ik viel neer en kon dus echt niet meer op of lopen . 6 weken in het ziekenhuis gelegen en ze konden het niet echt vinden . Mevrouw we gaan u leren omgaan met de pijn dus we sturen u naar een revalidatie centrum ook daar weer 8 weken opgenomen . Ook toen zorgden mijn ouders en de man in kwestie voor mijn zoon en ik was daar zo dankbaar voor . Ja wat moet een kind van 4 zonder zijn vader en ook nog eens zijn moeder niet thuis. Wat voelde ik me schuldig maar ja mijn lijf deed het niet meer. Zelf via internet door blijven zoeken want ik wist echt wel dat het niet tussen mijn oren zat .
Nou ja om een lang verhaal kort te maken na 6 jaar zoeken kwam ik bij een arts die constateerde dat er 2 hernia's op mijn borstwervel zaten . Komt heel zelden voor werd ook binnen 2 weken geopereerd helemaal in Tilburg daar was een goede neurochirurg die hier in gespecialiseerd was . Deze arts vertelde me dat hij wel de oorzaak weg kon halen maar niet alle klachten het had te lang vast gezeten . Er was al te veel beschadigd waarschijnlijk is dit ook de oorzaak van mijn RA en fybromyalgie.
Iedereen vertelde me maar hoe ik het getroffen had met mijn partner hij was zo goed voor mijn zoon en zo lief voor mij . Nou dank je de koekoek jullie willen niet weten hoe hij thuis en tegen mij was. Hij had een vreemde voorkeur. Maar ja ik had schuldgevoelens en dacht ik wil mijn zoon een gezinsleven geven maar was al heel lang diep ongelukkig maar bleef in de relatie . Op een gegeven moment had ik gewoon zelfmoord neigingen en toen dacht ik nu moet ik voor mezelf of beter gezegd voor mijn zoon gaan kiezen . Als ik echt voor mezelf had gekozen had ik er een eind aan gemaakt maar wat moet een knul van 15 zonder vader en zonder moeder. Ik heb toen heel veel steun aan mijn zoon gehad hij dacht juist dat ik gelukkig was dus dacht ik zeg er niets van maar hij had ook wel dondersgoed door dat het niet goed zat . Vanaf dat moment voelde ik me bevrijd en begreep ook niet dat ik het zolang volgehouden had en dat ik het zover had laten komen . Maar oke je gaat door je wil er zijn voor je zoon en je zelf redden . Dus ik ging werken ondanks dat ik nog voor een deel afgekeurd was . In die periode had ik het heel erg naar mijn zin bij het werk wat ik deed lekker weer in de horeca . Helaas werd ik toen weer onderuit gehaald ik kreeg klachten en na allerlei onderzoeken werd de diagnose gesteld Reumatide Artritus.
In die tijd had ik dus een schat van een man ontmoet waar ik nu al bijna 5 jaar gelukkig mee ben .
Nu moet ik leren leven met de RA en kan ik eigenlijk heel veel niet meer doen en krijg steeds meer beperkingen en zware medicijnen . Ik bleef maar schuldgevoel houden en was ook zo onzeker en mijn zelfbeeld is heel negatief. Nu hoor ik weer mensen denken JIJ? ja ik er is zo weinig over van de vrouw die ik was . En ik heb heel lang het masker voor gehouden maar nu ben ik door verwezen naar deze therapeut om in balans te komen . Ze zegt ook je reuma kan ik niet weg halen maar we kunnen wel gaan kijken dat jij het gaat accepteren en er mee leert leven . Dus de onzekerheid weg halen en leren omgaan met mijn beperkingen . En nu blijkt dat ik gewoon heel erg boos ben en me machteloos en schuldig voel over wat er allemaal gebeurd is in mijn leven . Ook voel ik me schuldig naar mijn zoon omdat ik het heel anders had kennen laten gaan als ik eerder in gegrepen had .Maar ja dat kan ik niet meer terug draaien en ook de therapeut zegt dat ik toen gewoon heel kwetsbaar was en de persoon daar heel erg misbruik van heeft gemaakt. En dat ik het juist heb gedaan om mijn zoon te behoeden. Ik hoop dat ik dat ook zo ga zien maar merk wel dat ik nu het zo van me afschrijf al wel wat bagage uit mijn rugzak laat verdwijnen. Momenteel ben ik heel emotioneel ik word er zelf niet goed van soms zie ik mensen maar loop snel voorbij omdat ik bang ben dat als ze me iets vragen ik weer in janken uitbarst. Ik heb echt een schat van een partner en ook een zorgzame lieve zoon. Ook heb ik met mijn ouders en schoonouders gelukkig een heel goede band . Ik ben in het bezit van een aantal hele goede vrienden en vriendinnen en ook veel kenissen maar die kennen me nog niet echt die denken nu misschien oh had ik nooit gedacht verwacht. Maar ik laat het nu weten aan de mensen die het echt intesseerd anders las je me blog niet. Ik ben er nog niet maar ik voel wel dat het me gaat lukken om te leren leven met mijn pijn en beperkingen . Ik hoop nog heel veel leuke en goede dingen te doen met Cees en Krijn en andere dierbaren want echt ik hou van jullie ook al lijkt dat af en toe wel anders maar dat is meer mijn verdriet en schuldgevoel
Bedankt voor het lezen luisteren
Geen opmerkingen:
Een reactie posten